Ο Ανδρέας Μουσκάλλης είναι ένας προπονητής που συνέδεσε το όνομα του με ορισμένες από τις μεγαλύτερες μας επιτυχίες ως ΑΕΚ.
Ο κύριος Μουσκάλλης όταν του ζητήσαμε μια συνέντευξη δεν το σκέφτηκε λεπτό και αμέσως απάντησε θετικά. Στη συζήτηση μας καταλάβαινες πόσο πολύ αγαπά την ομάδα μας, πόσο πολύ νοιάζεται για το συνολικό καλό όλου του κόσμου και επίσης διέκρινε κανείς την απλότητα του και την εκτίμηση που τρέφει για την πόλη μας.
Ξεκινήσαμε από το 1991 και καταλήξαμε στο σήμερα, με τον ίδιο να κάνει ξεχωριστή αναφορά σε Ντίνο Λευκαρίτη και Άντρο Καραπατάκη, ενώ αποκάλυψε και μια ιστορία από το πρωινό πριν τον τελικό του 2004 κόντρα στην ΑΕΛ.
Ακολουθούν οι τοποθετήσεις του Ανδρέα Μουσκάλλη στον συνεργάτη της ιστοσελίδας μας Κυριάκο Πέτρου που έκανε τη συνέντευξη:
- Αρχικά κόουτς σας ευχαριστούμε για τον χρόνο που μας διαθέτετε. Είναι σημαντικό να μας μιλάνε άτομα σαν εσάς που έζησαν την ΑΕΚ μας από τα παλιά χρόνια. Πρώτα διετελέσατε προπονητής της ΕΠΑ. Τι θυμάστε από αυτό;
«Καταρχάς να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη. Εμείς οι πιο έμπειροι πρέπει να μεταφέρουμε τις γνώσεις μας στους πιο νέους και στην κοινωνία. Μετά την προσφυγιά το 1974 άρχισα στη Νέα Σαλαμίνα ως προπονητής. Η ΕΠΑ το 1991 ήταν μια ομάδα που ανέλαβα και είχαμε μια πολύ καλή χρονιά. Αντιλαμβάνεστε πως οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Η ΕΠΑ ήταν ένα περήφανο σωματείο που ιδρύθηκε το 1932 όμως είχε τις δικές της οικονομικές δυσκολίες. Προσπαθήσαμε να έχουμε μια καλή πορεία. Θυμάμαι τότε πως μέσα στις δυσκολίες με Προέδρο τον Φοίβο Βωβίδη τα πήγαμε καλά. Ήμασταν στο ΓΣΖ και μπορώ να πω ότι ήμασταν συμπαθείς. Ήταν οικογενειακό το κλίμα ανάμεσα σε όλους μας και με τον κόσμο. Βρισκόμασταν στο σωματείο και μιλούσαμε. Μου άρεσε το περιβάλλον. Μάζευε τα λεφτά από τον κόσμο ο Πρόεδρος για να πληρωθούν τα πριμ των παικτών».
- Στη συνέχεια το 1995 αναλάβατε την ΑΕΚκάρα μας και για δύο χρόνια κάνατε πολύ καλό έργο. Ένα σχόλιο για εκείνη την πορεία κόουτς.
«Πρέπει να πω ότι ήταν απαίτηση σχεδόν όλων για να γίνει ενοποίηση. Θυμάμαι καλά το γεγονός αυτό το οποίο δεν ήταν μόνο ποδοσφαιρικό. Το να ενώσεις δύο σωματεία με διαφορετική φιλοσοφία και κουλτούρα και κοινωνική διάσταση ήταν ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει η πόλη να συγχαρεί τον Φοίβο Βωβίδη και τον Ντίνο Λευκαρίτη που πολέμησαν στο να γίνει η ένωση. Το αποτέλεσμα φέρνει περηφάνεια. Και ο Πεζοπορικός και η ΕΠΑ ήταν στη σκιά των μεγάλων, είχαν προβλήματα. Έλειπε επίσης και το όραμα. Το όραμα όσον αφορά την πρωταγωνιστική πορεία. Η ενοποίηση ήρθε το 1994 και κάτω υπό δύσκολες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα. Ο πρώτος κόουτς ήταν ο Σπύρος Λιβαθινός και η ομάδα δεν ξεκίνησε όπως θα ήθελε.
Η ομάδα πήγαινε διαβάθμιση. Ήρθαν οι φίλοι της ενοποιημένης ομάδας και με παρακάλεσαν να έρθω στην ΑΕΚ. Εγώ τους είπα ότι για να έρθω πρέπει να φύγει ο προπονητής οικειοθελώς. Αν τον διώξετε δεν έρχομαι. Δεν μπορώ να πιάσω τη δουλειά του άλλου. Αυτό πρώτη φορά θα το πω. Πήγα στα αποδυτήρια, ήταν και ο Λιβαθινός εκεί και ανέλαβα. Το χρωστούσα στη Λάρνακα και στις ομάδες της. Είχα υποχρέωση γιατί μετά την προσφυγιά οι Σκαλιώτες μας αγκάλιασαν, μας έβαλαν στις αγκαλιές τους. Και ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω. Με χρειάστηκε η πόλη, η ενωμένη ποδοσφαιρική Λάρνακα και δεν μπορούσα να αρνηθώ.
Τα λέω γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απλό παιχνίδι. Θυμάμαι πως ο κόσμος μας ήταν διασπασμένος και μετρούσαν τους παίκτες που έβαζα αν είναι του ΠΟΛ ή της ΕΠΑ. Έβλεπαν πόσο μεγάλο είναι το κίτρινο και πόσο το πράσινο. Αντιλαμβάνεστε πως ήταν μια δοκιμασία αλλά και μια αξέχαστη και σπουδαία εμπειρία. Μπήκα προπονητής σε μια ομάδα που εκείνη τη χρονιά έκανε τα πρώτα της βήματα. Μπορείς να γράψεις για αυτή την περίοδο βιβλίο. Και το λέω αυτό. Κέρδισα μια τεράστια εμπειρία. Πρέπει να πω πως μετά την πετυχημένη δοκιμασία αυτή είχα προτάσεις να πάω αλλού και δεν πήγα. Επειδή είχα την εμπειρία μου με τις ενοποιήσεις, μου είπαν να πάω. Με βοήθησε και σαν άνθρωπο, να υπερβούμε τα προβλήματα όλων των ειδών.
Στα πρώτα στάδια είπα στον Ντίνο Λευκαρίτη: ‘’Ρε φίλε η ΕΠΑ είχε διαφορετική κουλτούρα από τον Πεζοπορικό. Σας χώριζε μεγάλη απόσταση όσον αφορά το κοινωνικό κομμάτι. Τα ενώνεις και τα κολλάς τη μέρα και ξεκολλούν το βράδυ. Εγώ θα τα κολλήσω και θα μείνουν κολλημένα. Θα περπατάς ιστάμενος και υπερήφανος’’.
Αυτό έγινε, έχω πείσμα. Προσπαθήσαμε όλοι και βοήθησε ότι οι ανθρώποι της Λάρνακας μου είχαν εμπιστοσύνη. Είναι το παν αυτό. Και αυτή την εμπιστοσύνη την ένιωσα από όλους και με τον τρόπο τους όλοι βοήθησαν σε αυτή την μεγάλη προσπάθεια. Χαίρομαι γιατί η ομάδα της ΑΕΚ αυτή τη στιγμή τα τελευταία χρόνια ανέπτυξε μια νέα δυναμική, όμως πρέπει να πω ότι εμείς στρώσαμε το χαλί σε αυτή την προσπάθεια. Οι τότε διοικήσεις και ο κόσμος και οι παίκτες. Βάλαμε τα θεμέλια. Δύο φορές που ήμουν στην ΑΕΚ πήγαμε Ευρώπη, κερδίσαμε το Κύπελλο. Πήγαμε και ένα τελικό όπου χάσαμε στην παράταση».
- Ένα περιστατικό που θυμάστε από εκείνη τη διετία;
«Ναι θυμάμαι. Εκτός από αυτά που είπα πριν, θυμάμαι όταν παίζαμε την ΑΕΛ στη Λεμεσό. Χάσαμε με μεγάλο σκορ νομίζω 6-3 δεν θυμάμαι. Όμως με δυνάμωσε το παιχνίδι εκείνο. Είπα δεν φταιν τα παιδιά αλλά οι συνθήκες και να τις πολεμήσουμε. Φώναζα και καθοδηγούσα την ομάδα με πείσμα. Αυτή η στιγμή είπα δεν θα συμβεί ξανά. Στη συνέχεια πήγαμε στην Ευρώπη, το 2003-2004 ως 4η πήγαμε ξανά Ευρώπη και κατακτήσαμε το Κύπελλο».
- Τα παιχνίδια με τη Μπαρτσελόνα το 1996 πως τα βιώσατε;
«Την πρώτη χρονιά δεν πήγαμε Β’ Κατηγορία και μετά πήγαμε Ευρώπη. Μπορούσαμε να κερδίσουμε τον τελικό με τον ΑΠΟΕΛ αλλά δεν τα καταφέραμε στην παράταση το 1996. Όμως βγήκαμε Ευρώπη για πρώτη φορά. Το πρώτιστο που εγώ θεώρησα ότι ήταν σημαντικό, ήταν πως η ομάδα πλέον με την επιτυχία αυτή θα ενώσει το σύνολο της. Ήταν μια καλή βάση για να βελτιωθούμε ως σύνολο. Να ενωθούμε περισσότερο. Έβλεπες ανθρώπους μαζί να νιώθουν ΑΕΚ πλέον. Να χαίρονται με αυτό. Ήταν μεγάλη η χαρά μας όταν ακούσαμε για τη Μπαρτσελόνα. Ιδιαίτερα των παικτών. Ένιωθαν ικανοποίηση γιατί θα έπαιζαν με αυτό τον μύθο που λέγεται Μπαρτσελόνα. Θεωρώ πως ήταν μια σπουδαία εμπειρία για όλους. Τους είχα μελετήσει, δεν αφήσαμε κάτι στη τύχη. Η Μπαρτσελόνα κάθε ματς σκοράρει και το είχαμε δει. Κάθε ματς δέχεται και γκολ και ήταν στατιστικό αυτό. Τα είχα κάνει μόνος μου τότε τα στατιστικά.
Πάνω σε αυτό το γεγονός έκτισα το πλάνο μας. Και αμυντικά να παίξεις θα δεχθείς γκολ. Θέλαμε και εμείς να βάλουμε γκολ. Μέχρι τώρα έχω παίκτες που λένε ήμασταν με τον τερματοφύλακα, τον Μάγια, και δεν βάλαμε γκολ. Ο Κλήμης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, βρέθηκαν με τον τερματοφύλακα. Παίξαμε επιθετικά και έπρεπε να βάλουμε γκολ. Και τα γκολ που δεχθήκαμε ήταν πέραν των προσδοκιών μας. Στο 25’ και στο 75’ από τον Ρονάλντο το φαινόμενο.
Παλεύαμε και δεν φοβόμασταν. Δεν περιμέναμε μόνο με ένα μίζερο αμυντικό τρόπο. Όλοι το θυμούνται με καλές εικόνες. Όταν ήρθαν εδώ τελείωσε 0-0. Δεν ξέρω αν έχει άλλη ομάδα τέτοια αποτελέσματα.
Δεν το πίστευαν οι παίκτες μετά το ματς στην Ισπανία πως είχαν μια τόσο καλή απόδοση. Η σύνθεση ήταν επιθετικογενείς. Παραπάνω παίκτες με επιθετικά χαρίσματα. Ανεξάρτητα που έπαιζαν. Θέλαμε να έχουμε κατοχή και όχι να τους δίναμε τη μπάλα. Πέτυχε 100% όλο αυτό. Απέτυχε στο να βάλουμε γκολ. Ευκαιρίες κάναμε, 3-4 καλές φάσεις. Ήταν ένα ματς σταθμός. Πρέπει να σας πω πως μετά το ματς ήρθαν από την Πρεσβεία μας στην Ισπανία και χειροκρότησαν τους παίκτες μας στα αποδυτήρια για το παιχνίδι τους.
Το επιθετικό παιχνίδι μεταφράζεται σε περήφανο παιχνίδι, σε αυτοπεποίθηση. Το αμυντικό είναι μίζερο. Δεν υπάρχουν μυστικά. Να παίξεις επιθετικά θέλει πειθαρχία και αυτό, δεν εννοούμε ότι παίζουμε χωρίς πλάνο».
- Πως νιώσατε κύριε Μουσκάλλη όταν φύγατε από την ομάδα μας το 1997;
«Κοίταξε, η ΑΕΚ ήταν από τις πολύ καλές ομάδες που υπηρέτησα. Και ο κόσμος πολύ καλός. Είναι συμπολίτες μου. Από όπου έφυγα δεν ήμουν πικραμένος. Δεν μπορείς να είσαι για πάντα σε μια ομάδα. Διατηρούμε καλές σχέσεις με την ΑΕΚ, βλέπω τα ματς της. Ενδιαφέρομαι για αυτή και είναι μια ομάδα που υπηρέτησα και μάλιστα μου έδωσε μια τεράστια εμπειρία με την ενοποίηση. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
- Επιστρέψατε το 2003 και μαζί σας πήραμε τον πρώτο μας τίτλο το 2004 αφού κερδίσαμε με 2-1 την ΑΕΛ στον τελικό Κυπέλλου. Ένα σχόλιο για αυτό.
«Πρέπει να σας πω ότι έτσι παράξενα είμαι προπονητής των Κυπέλλων. 5 τελικοί και πήρα 3 τρόπαια. Θέλει ειδική στρατηγική δεν είναι εύκολα ματς. Όμως όταν κτίσεις ένα όραμα και είσαι μαζί με τους παίκτες σου, πρέπει να το κάνεις πράξη. Τότε θυμάμαι στον ημιτελικό με τον Ολυμπιακό μαζευτήκαμε όλοι μαζί. Στα προημιτελικά με την Ομόνοια το ίδιο. Βάζαμε στόχους. Μια γροθιά που χτυπούσε κάτω και τα κατάφερνε. Θυμάμαι το εξής. Ξύπνησα το πρωί πριν τον τελικό και πήγα σε ένα φίλο ανθοπώλη. Θέλω ένα γαρύφαλλο κόκκινο του είπα. Το πήρα και το έβαλα στο σακάκι μου. Τι ήταν αυτό; Να σας εξηγήσω. Ο προπονητής πρέπει να βρίσκει τρόπους να ανεβάζει ψυχολογικά τους παίκτες.
Εγώ τούτο ήθελα να κάνω. Ο παίκτης όταν σε βλέπει με το γαρύφαλλο θα βγει η αυτοπεποίθηση από μέσα του. Σε όλα τα ματς το νιώθουν οι παίκτες. Θέλει δουλειά για να τους αφαιρέσεις το άγχος. Αυτό το έκανα για την αυτοπεποίθηση τους, να τους δώσω μήνυμα νίκης. Επίσης ήθελα να δείξω σε όλη την Κύπρο και τον ποδοσφαιρικό κόσμο πως η μπάλα ενώνει και είναι παιχνίδι χαράς και ψυχαγωγίας. Να έχουμε ηθική και όχι βία».
- Πως ζήσατε τον τελικό; Τι σας έχει μείνει από το συγκεκριμένο παιχνίδι;
«Συνήθως δεν αγχώνομαι. Σχεδιάσαμε τα γκολ. Είπα στον Μάκη πως έχουν αδυναμίες στις στατικές φάσεις. Ήταν καλή ομάδα οργανωμένη. Ευτυχώς όπως το σχεδιάσαμε, το πετύχαμε. Μετά το 2-1 μας πίεσαν και στο τέλος φοβηθήκαμε. Το τέλος ήταν αγχωτικό. Μου έμεινε η χαρά και η ευτυχία. Η περηφάνεια. Εμείς και οι παίκτες και η διοίκηση ενώσαμε τη Λάρνακα. Εκείνη τη μέρα την ενώσαμε. Το τι είδα στους δρόμους και στο οίκημα ήταν απίστευτο. Ήταν ο καταλύτης για κάθε διαιρετική προσπάθεια. Το κύπελλο τελείωσε την όποια αμφισβήτηση. Ή να αναφέρει ο ένας την ΕΠΑ και ο άλλος τον ΠΟΛ. Είδε ο κόσμος μια πόλη ολόκληρη ενωμένη και αγκαλιασμένη. Υπήρχε ενθουσιασμός. Για εμένα ήταν συγκινητικό. Πρέπει να πω ότι πάνω από όλα βάζω τον κόσμο και την κοινωνία. Αυτό με ενδιαφέρει, να είναι ευτυχισμένοι. Να τους κάνω χαρούμενους. Δεν με ενδιαφέρει για εμένα, συγκινούμε από την κοινωνία. Πλέον ακούαμε μόνο ΑΕΚ».
- Είχατε πει μια φράση μετά τον τελικό πως παραλάβατε μια ομάδα τη δεύτερη φορά που πήγαιναν στο γήπεδο 200-300 άτομα. Ενώ στο Κύπελλο ήμασταν χιλιάδες. Ένα σχόλιο για αυτό.
«Ναι είναι αλήθεια. Όπως είπα και πριν οι ήττες έχουν πόνο, κουτσομπολιό και προβλήματα τεράστια. Έχουν μιζέρια. Οι νίκες φέρνουν ευτυχία, χαρά, ικανοποίηση. Φέρνουν ενότητα. Η ΑΕΚ ήθελε μια έκρηξη για να ενοποιηθεί. Το κύπελλο ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν η έκρηξη που καθορίζει μια μεγάλη επιτυχία. Ήμουν ενεργός πολίτης της πόλης και μου είχαν εμπιστοσύνη, ήξεραν τι άνθρωπος είμαι. Για αυτό ο κόσμος με το κάλεσμα μου να έρχονται στο γήπεδο, οι 200 έγιναν 400 και πήγαινε έτσι. Εκείνη τη χρονιά είχαμε και μια καλή πορεία. Η πορεία μιας ομάδας είναι ένας βοηθητικός παράγοντας. Ανατρέψαμε το σκορ αν θυμάμαι καλά 9 φορές. Αυτές οι ανατροπές ειδικά στο ποδόσφαιρο είναι ό,τι πιο ωραίο για ένα προπονητή, για τους παίκτες και για τη ψυχολογία όλων μας. Το ότι πηγαίναμε καλά αύξησε την προσέλευση. Οι παίκτες μου έλεγαν πως ήταν ενθουσιασμένοι, μου έλεγαν κύριε Μουσκάλλη έχουμε κόσμο σήμερα. Είναι παράξενο τώρα που δεν έχει κόσμο».
- Θυμάστε καθόλου τη δίψα του κόσμου για εκείνο το τρόπαιο;
«Ναι θυμάμαι και ήταν μεγάλη η χαρά μας που δροσίσαμε τα χείλη των Λαρνακέων. Ευχαριστηθήκαμε που σβήσαμε τη δίψα αυτή με το τρόπαιο. Άξιζε της πόλης. Ήταν καθήκον μας. Ήταν η πρώτη ομάδα που ενοποιήθηκε και υπήρχε μια προσπάθεια πολλών να ενοποιηθούν. ΕΠΑ και Πεζοπορικός ήταν το πρώτο παράδειγμα. Ήταν ακόμα ένα βάρος πάνω στους ώμους μου καθώς ήμουν υπέρ των ενοποιήσεων και της νέας δυναμικής. Θεωρούσα πως μπορούσε να δώσε έναυσμα και για άλλες ομάδες. Ήταν λοιπόν ένα ακόμη καθήκον για εμάς».
- Πως και γιατί φύγατε από την ομάδα μας στη συνέχεια;
«Δεν θυμάμαι, δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος πάντως. Μεταναστεύω εύκολα (γέλια). Πήγα σε 8 ομάδες, μου αρέσουν οι αλλαγές. Είμαι τύπος που μου αρέσει όποιος ζητήσει τη βοήθεια μου να την προσφέρω. Αν με σέβεται και αν εκτιμά αυτό που κάνω, τότε θα ακολουθήσω. Μου αρέσει να βρίσκω νέο κόσμο να δουλεύω. Κάποιοι με ρωτάνε αν είναι καλός ο Α προπονητής. Για να τον κρίνω πρέπει να έχει 15 χρόνια εμπειρία και να δούλεψε σε πολλών ειδών ομάδες. Μπορεί να πετυχαίνεις μόνο σε ένα κοινωνικό και ψυχολογικό πλαίσιο. Να μην μπορείς να είσαι σε μια πρωταγωνιστική για παράδειγμα. Το παν είναι να εμπνεύσεις και να έχεις ισχυρή προσωπικότητα. Είναι ο χαρακτήρας μου, δεν μπορώ να κάνω πολλά χρόνια στον ίδιο πάγκο. Σέβομαι όλες τις ομάδες που δούλεψα».
- Ποιον θεωρείτε τον καλύτερο Κύπριο παίκτη που προπονήσατε στην ΑΕΚ;
«Ποτέ δεν το παίρνω στο ατομικό στο ποδόσφαιρο, είναι ομάδα και όχι ένας παίκτης. Έκανα ομάδες με πνεύμα ομαδικό και πειθαρχία. Δεν θέλω να πω ονόματα γιατί θεωρώ πως όλοι οι παίκτες που είχα ήταν καλοί».
- Ποιος ήταν ο καλύτερος ξένος παίκτης που προπονήσατε στην ΑΕΚ;
«Δεν είχαμε σταρ παίκτες ξένους. Δεν θυμάμαι κάτι που να ήταν εντυπωσιακό. Ήταν μέσα στα οικονομικά μας πλαίσια. Δεν είχαμε και πολλούς, τρεις είχαμε. Ήταν Κύπριοι οι περισσότεροι και είχαμε πειθαρχία».
- Όλοι για εσάς ήταν σημαντικοί, αυτό καταλαβαίνουμε.
«Σαν προπονητής έβλεπα μόνο το σύνολο. Το άτομο θα μπει στο σύνολο. Αν μπορέσεις να φτιάξεις ένα σύνολο το οποίο θα αφουγκραστεί το όραμα σου και να πειθαρχήσει, τότε η επιτυχία είναι εξασφαλισμένη. Δεν παίζουμε ένας με ένα, παίζουμε 11 με 11. Έχουμε και αλλαγές. Όλοι είναι σημαντικοί».
- Για τις διοικήσεις με τις οποίες δουλέψατε στην ομάδα μας, τι έχετε να πείτε;
«Πάντα είχα καλές σχέσεις. Ποτέ δεν δεχόμουν, ούτε δοκίμαζε κάποιος να επέμβει στη δουλειά μου. Ήξεραν ποιος είμαι. Ήταν καλές οι σχέσεις μας. Μπορώ να πω όμως ότι στον Ντίνο Λευκαρίτη έχω μια ιδιαίτερη συμπάθεια και σεβασμό. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος που μας βοήθησε πάρα πολύ. Σε όλους τους τομείς. Ήταν δίπλα μας και μιλούσαμε καθημερινά. Ερχόταν στις προπονήσεις και έδειχνε το ενδιαφέρον του. Ήταν ένας κύριος. Με όλους όμως τους παράγοντες είχα καλές σχέσεις, όμως θα αδικούσα τον Ντίνο Λευκαρίτη αν δεν έκανα μια ειδική αναφορά».
- Την ΑΕΚ μέσα από τα χρόνια, που μπήκε ομίλους και διεκδικεί πρωταθλήματα, πως την βλέπετε; Πως αξιολογείται εσείς την πορεία αυτή;
«Η πορεία είναι άριστη μπορώ να πω. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι νέα ομάδα που ιδρύθηκε το 1994. Θέλεις χρόνια για να χτίσεις μια κουλτούρα και ένα χαρακτήρα. Και πρέπει να πω ότι ήταν μεγάλη έκπληξη τα τελευταία 4-5 χρόνια η πορεία της ΑΕΚ. Να μην θεωρείται ότι είναι δεδομένο. Είχε και πορεία στην Ευρώπη, είχε καλές παρουσίες όμως η ΑΕΚ ήθελε μια συνεχή πρωταγωνιστική πορεία την οποία έχει τώρα. Η πιο μεγάλη ευτυχία της ΑΕΚ δεν είναι οι παίκτες, είναι η διοίκηση του Άντρου Καραπατάκη. Συστάρισε όλα όσα πρέπει. Έβαλε στόχους, βρήκε τα εργαλεία για να μπορέσει να χτίσει το όραμα του. Ένα όραμα που έχει διάρκεια. Δημιούργησε οικονομική ευημερία, μπόρεσε να φέρει παίκτες και να αυξήσει το μπάτζετ. Έκανε μια ομάδα πρωταγωνιστική με σταθερότητα. Σημασία έχει το εκτόπισμα της ομάδας και πως αντανακλά μέσα στο περιβάλλον. Για εμένα ναι η αθέατη πλευρά είναι η διοίκηση, από εκεί ξεκινούν όλα. Δεν λέω ότι δεν κάνει λάθη, όμως αυτά είναι μηδαμινά μπροστά σε όσα έκανε».
- Ποια η άποψη σας για τον Άντρο Καραπατάκη;
«Ασφαλώς ο Πρόεδρος κάνει φοβερή δουλειά, το ίδιο και οι συνεργάτες του. Με σχεδιασμό, με δημιουργία υποδομών σε όλους τους τομείς, έφτιαξε μια ομάδα πρωταγωνίστρια και μοντέλο. Θεωρώ πως ήταν καθοριστική η ανάμειξη του Καραπατάκη και των συνεργατών του».
- Πως είδατε τη φετινή ΑΕΚ στα πρώτα δύο ματς;
«Είναι νωρίς ακόμη. Έχω κάποιες απόψεις. Με τον ΑΠΟΕΛ έπαιξαν το τέλειο ποδόσφαιρο. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Κάποια πολύ μικρά λάθη και αν παίζει πάντα έτσι θα πάρει το πρωτάθλημα 100%. Έφυγε από το στόμα μου το τέλειο και το λέω γιατί το είδα».
- Ποια η γνώμη σας για τον προπονητή μας, Νταβίντ Κανέδα;
«Φαίνεται καλός προπονητής. Τον είδα και δύο ματς πέρσι. Μου αρέσει όπως παίζει. Να μην είναι αυτή η κατοχή χωρίς ουσία. Αλλά ξαφνιάζει τον αντίπαλο με κάθετο ποδόσφαιρο και θέλει να κρατά τη μπάλα. Αρέσει στους Ισπανούς αυτό. Η ΑΕΚ ξέρει πότε θα επιτεθεί με μεγάλες πάσες με διαγώνιες πάσες. Είναι με ταχύτητα. Μου άρεσε ο τρόπος που παίζει. Είμαι προπονητής κάθετος εγώ όχι πολλές πλάγιες πάσες. Είναι απαιτητικό. Η ΑΕΚ παίζει και με τους δύο τρόπους. Δίνει ισορροπία».
- Για τον Κόντε τι εντύπωση έχετε;
«Δεν τον ξέρω. Με βάση όσα είδα έγιναν καλές μεταγραφές και υπήρχε όντως μια καθυστέρηση και είχε αμφιβολίες ο κόσμος. Θεωρώ πως αυτό που έδειξαν μέχρι τώρα είναι ένα θετικό δείγμα».
- Μπορούμε να κατακτήσουμε ένα πρωτάθλημα που τόσο πολύ το θέλουμε κόουτς;
«Φυσικά και μπορούμε. Η ΑΕΚ κτίζει μια πρωταγωνιστική πορεία που θεωρώ πως αν δεν υπάρχουν αλλαγές, η ομάδα θα κατακτήσει και το πρωτάθλημα. Όταν λέω πρωταγωνιστικές, σημαίνει μπορούν να πάρουν το πρωτάθλημα».
- Πως νιώθετε που το μωρό που του μάθατε να περπατά, μεγάλωσε και έχει γίνει μεγάλο πλέον σε όλα τα επίπεδα;
«Νιώθω χαρά ασφαλώς. Με τη γέννηση του μωρού αυτού ήμουν εκεί και όταν το είχα πει εννοούσα ότι ήταν ένα μωρό. Ήταν ενός χρονού από την ίδρυση. Τώρα είναι 26 ετών προς 27, σπούδασε έχει τα πτυχία της και εργάζεται. Και έχει απαιτήσεις, είναι όμορφη και κερδίζει συνέχεια προαγωγές. Θα φτάσει και στη μεγάλη προαγωγή που θα είναι το πρωτάθλημα. Νιώθω χαρά, είμαι της πόλης και ταυτίστηκα με την ΑΕΚ. Είναι κομμάτι του εαυτού μου».
- Και τέλος κόουτς, θα θέλαμε να στείλετε ένα μήνυμα στον κόσμο της ΑΕΚ.
«Θα ήθελα να τους πω να είναι αισιόδοξοι και να στηρίζουν την προσπάθεια που γίνεται. Σε καμία περίπτωση να μην νιώθουν πανικό και απογοήτευση. Να επιμένουν στο να είναι δίπλα στην ομάδα και να βοηθούν την διοίκηση για να φτάσει στους στόχους της, πάντα να κερδίζει δηλαδή».
- Κόουτς το aekskala.net σας εύχεται ό,τι καλύτερο, είστε ένα σημαντικό κεφάλαιο για την ομάδα μας.
«Εύχομαι στην ΑΕΚ πολλές επιτυχίες γιατί το αξίζει. Και στην ιστοσελίδα σας ό,τι καλύτερο. Σας ευχαριστώ και καλή συνέχεια».
