Γιώργος Κωνσταντίνου, ένα όνομα, μια ιστορία, χιλιάδες αναμνήσεις σε όλα τα επίπεδα του Κυπριακού Πρωταθλήματος.
Του Κωνσταντίνου Κούλα
Γνωστή η φυσιογνωμία του 55χρονου πρώην ποδοσφαιριστή καθώς διετέλεσε 23 χρόνια ένα από τα είδωλα των Κυπριακών γηπέδων και για 17 συναπτά έτη βρισκόταν στην ομάδα μας (12 με την ομάδα του ΠΟΛ και άλλα 5 με την ΑΕΚ μας).
Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής έχει ζήσει τα πάντα με την ομάδα, από πρωτάθλημα με τον ΠΟΛ, την ενοποίηση των δύο ιστορικών σωματείων, το πρώτο τελικό της ΑΕΚ μας το 1996, τις απίστευτες στιγμές κόντρα στην Μπαρτσελόνα αλλά και τόσα άλλα πολλά!
Ό,τι και να πεις είναι λίγο για αυτό τον άνθρωπο και η ιστοσελίδα μας κάνει ένα αφιέρωμα – δηλώσεις για να τιμήσει την προσφορά του προς τον σύλλογο αλλά και να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι τα κατορθώματα αυτού του τεράστιου παίκτη.
Τα πρώτα του βήματα:
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ξεκίνησε από τα δεύτερα του Πεζοπορικού την καριέρα του και το 1982 στα 16.5(!) χρόνια κάνει το επίσημο του ντεμπούτο στην πρώτη ομάδα του ΠΟΛ χωρίς να πραγματοποιήσει ουδεμία προπόνηση με την πρώτη ομάδα.
«Τον καιρό εκείνο υπήρχε μόνο το τσικό, τα δεύτερα και η πρώτη ομάδα. Έχω παίξει για 3-4 στα δεύτερα και ο προπονητής της πρώτης ομάδας ήταν ο Κατσιάνιν και με είχε παρακολουθήσει για 2-3 παιχνίδια. Ο ίδιος ζήτησε από τους ανθρώπους της εφορίας τον Προδρόμου και τον Σταυρινό να προωθηθώ στην πρώτη ομάδα. Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα καθώς χωρίς προπόνηση αγωνίστηκα στην αρχική 11άδα. Το Σάββατο με κάλεσαν και την Κυριακή μου είπε πως ξεκινω στην βασική 11άδα κόντρα στο Παραλίμνι. Στα δεύτερα του ΠΟΛ αγωνιζόμουν στην θέση του κεντρικού αμυντικού ενώ από το πρώτο παιχνίδι της πρώτης ομάδας ξεκίνησα από την θέση του «2»(δεξιού μπακ). Μία πρωτόγνωρη θέση για εμένα».
Η τύχη και η μεγάλη εμπειρία:
Μεγάλη η πρόκληση για ένα αμούστακο μαθητή 2ας Λυκείου να πραγματοποιεί την παρθενική του εμφάνιση στα 16.5 του χρόνια και να παίζει με συμπαίκτες αλλά και με αντίπαλους τους οποίους είχε ο ίδιος ως είδωλα. Μία στιγμή η οποία δεν θα ξεχαστεί σίγουρα ποτέ από τον Γιώργο Κωνσταντίνου. Από την μία στιγμή στην άλλη η τύχη του χαμογέλασε και ο Κατσιάνιν δικαιώθηκε για την επιλογή αυτή. Η συνέχεια είναι σαφώς γνωστή στους πλείστους.
«Παλιά δεν είχαμε την παραμικρή επαφή με τους παίκτες οι οποίοι αγωνίζονταν. Τους βλέπαμε μόνο από το γήπεδο καθώς δεν υπήρχε η τεχνολογία του σήμερα. Οι παίκτες αυτοί για εμάς ήταν είδωλα όπως οι Φανής, Κουμνάς, Ραματάν. Από την μία στιγμή στην άλλη ενώ καθώς τους βλέπεις να αγωνίζονται, την επομένη βρίσκεσαι μαζί τους μέσα στα αποδυτήρια.
Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα και βοηθήθηκα πολύ από τους συγκεκριμένους παίκτες να κρατηθώ στην πρώτη ομάδα».
Τα επόμενα χρόνια και η κατάκτηση του πρωταθλήματος με τον ΠΟΛ:
Σημαντικό κομμάτι στο να εδραιωθεί στην πρώτη ομάδα ο Κωνσταντίνου είχαν παίξει οι μεγάλοι συμπαίκτες του καθώς τον πίστευαν πολύ. Στα επόμενα χρόνια με εμπειρία και περισσότερα αγωνιστικά λεπτά στα πόδια του γίνεται ένα από τα αναπόσπαστα κομμάτια του ΠΟΛ.
Στα 22 του χρόνια ζει ακόμη μία πρωτόγνωρη στιγμή η οποία ούτε και αυτή μπορεί να ξεγραφτεί ποτέ από την μνήμη του Κύπριου άσσου. Αναφερόμαστε φυσικά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον ΠΟΛ το 1988.
«Αν δεν ζήσεις αυτό το πράγμα δεν μπορείς να το περιγράψεις. Είναι συναισθήματα τα οποία δεν μπορεί να νιώσει ο καθένας, όσο και να το περιγράφεις. Είναι πολλά δυνατά τα συναισθήματα αυτά, βρίσκεσαι στους επτά ουρανούς. Εάν κάποιος δεν ζήσει την ζωή του ποδοσφαιριστή για να νιώσει το συναίσθημα είναι δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς».
Η ζωή πριν και μετά την ενοποίηση ΠΟΛ και ΕΠΑ:
Ένας άνθρωπος ο οποίος έζησε τόσα και τόσα με την φανέλα του Πεζοπορικού δεν μπορούσε να μην μας μιλήσει και για το πως βίωσε την όλη κατάσταση με την ενοποίηση των δύο Σωματείων των ΠΟΛ και ΕΠΑ που ήταν και η αιτία για να δημιουργηθεί η ομάδα που όλοι εμείς τώρα λατρεύουμε και την έχουμε στην καρδιά μας, την ΑΕΚκάρα μας. Είναι η αλήθεια πως πέρασαν δύσκολα αλλά εμείς βγήκαμε νικητές και καμαρώνουμε την ομάδα μας στις υψηλές θέσεις του πρωταθλήματος.
«Ήταν δύσκολα χρόνια. Αυτό είχε συμβεί και στο παρελθόν ενώ δεν πέτυχε. Από την πλευρά μας την ενοποίηση την βλέπαμε επιφυλακτικά γιατί εμείς είχαμε πίσω μας ένα Ντίνο Λευκαρίτη ο οποίος ήταν πάντα κοντά μας. Από την άλλη η ΕΠΑ βρισκόταν σε μία δύσκολη κατάσταση καθώς δύσκολα επιβίωνε στην Α’ κατηγορία».
Τα πρώτα χρόνια όπως μας δήλωσε ο ίδιος ήταν κάπως περίεργα και υπήρχε η «αντιπαλότητα» μεταξύ των οπαδών καθώς δεν είναι και εύκολο πράγμα από την μία στιγμή στην άλλη να ενώνεσαι με ένα άλλο σύνολο.
«Ήταν δύσκολη περίοδος καθώς από 20 παίκτες μέσα στα αποδυτήρια βρεθήκαμε 40. Ο κόσμος διαμαρτυρόταν γιατί παίζουν περισσότερο της μίας ομάδας γιατί οι άλλοι λιγότερο αλλά και για τα χρώματα της ομάδας τα οποία έπρεπε να ήταν ισορροπημένα, μισό κίτρινο, μισό πράσινο. Υπήρχε και η αμφιβολία του προπονητή καθώς έπρεπε να κρατάει τις ισορροπίες μεταξύ των παικτών των πρώην ΠΟΛ και ΕΠΑ. Ήμουν από τους πρώτους παίκτες που έλεγε πως για να εξαλειφθεί αυτό έπρεπε να φύγει και ο τελευταίος παίκτης που τους παλιούς ώστε αυτή η αντιπαλότητα να είναι λήξας».
Τα συναισθήματα για τον τελικό του 1996 και για το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα
Ως γνωστό η ομάδα μας το 1996 ήταν φιναλίστ στον τελικό του 1996 καθώς έχασε από τον ΑΠΟΕΛ στις λεπτομέρειες. Εκεί μίλησε η απειρία αλλά συνάμα και η εμπειρία του ΑΠΟΕΛ. Τον αμέσως επόμενο χρόνο το 1997 στην Ευρώπη η ομάδα μας κληρώθηκε με την ομάδα φαινόμενο αυτή της Μπαρτσελόνα. Όποιος και να ζήσει τέτοιες στιγμές πραγματικά τα λόγια είναι περιττά.
«Σίγουρα ο τελικός με τον ΑΠΟΕΛ ήταν μια απογοήτευση για εμάς καθώς σίγουρα μπορούσαμε για το κάτι παραπάνω στο συγκεκριμένο ματς. Έπαιξε το δικό της ρόλο η απειρία αλλά και το σύντομο χρονικό διάστημα από την μέρα της ενοποίησης. Έχουμε βοηθηθεί πάρα πολύ από τον Ανδρέα Μουσκάλλη και μας είχε σαν οικογένεια του. Το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα ήταν μία σφραγίδα η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη. Ήταν μία ομάδα «ΘΗΡΙΟ», μιλάμε για μία ομάδα με Γκουαρντιόλα, Ρονάλντο φαινόμενο, Στόιτσκοφ. Καταφέραμε στην Ισπανία και σταθήκαμε αρκετά καλά, πιάσαμε όλοι πάνω από το 100% των δυνάμεων μας καθώς έπρεπε να δώσουμε τα πάντα. Ήταν μια εμπειρία μοναδική, ήταν ένα παιχνίδι απέναντι στην καλύτερη ομάδα του κόσμου».
Το μεγάλο αντίο και η συνέχεια:
Το 1999 στα 33 του χρόνια μετά από μία πλούσια καριέρα στην ομάδα μας έρχεται η στιγμή να πει το μεγάλο αντίο και να φορέσει τα ρούχα της ομάδας του Ολυμπιακού και τη Δόξα Κατωκοπιάς μέχρι να πει το μεγάλο αντίο το 2003.
«Έφυγα με πόνο ψυχής από την ΑΕΚ καθώς δεν ήθελα να φύγω, απλώς αποφασίστηκε πως έπρεπε να γίνει μία ανανέωση. Επόμενος μου σταθμός ήταν ο Ολυμπιακός με τον οποίο καταφέραμε να έρθουμε δευτεραθλητές και να παίξουμε στην Ευρώπη το 2001. Μετά τον Ολυμπιακό πήγα για ένα χρόνο στην Δόξα, την ανεβάσαμε κατηγορία και αυτό ήταν και το τέλος μου σαν ποδοσφαιριστής».
Η μεγάλη πρόκληση και η κατάκτηση του πρωταθλήματος σαν προπονητής των κ21:
Το 2006 έρχεται η μεγάλη πρόκληση στα χέρια του να αναλάβει την ομάδα της ΑΕΚ μας κ21 από το πόστο του προπονητή μετά την απομάκρυνση του Μούσιτς. Στην δεύτερη του χρονιά γίνεται ο μοναδικός προπονητής μέχρι και σήμερα ο οποίος κατακτά πρωτάθλημα με τα κ21 της ΑΕΚ μας.
Εκείνη την χρονιά όπως μας αποκάλεσε και ο ίδιος είχε πραγματικά την Dream Team και πανηγύρισε το πρωτάθλημα με τους νεαρούς με 12 βαθμούς από τον δεύτερο, ήταν πραγματικά ένας περίπατος.
Εν κατακλείδι του ζητήσαμε να μας πει πως βλέπει την ΑΕΚ μας τα τελευταία χρόνια:
“Η ΑΕΚ μας τα τελευταία χρόνια έδειξε πως καθιερώνεται στις μεγάλες ελίτ του Κυπριακού ποδοσφαίρου έχει κάνει άλματα προόδου με τον Άντρο Καραπατάκη στην προεδρία. Έχει περάσει πολλά δύσκολα χρόνια.
Πρέπει να φέρουμε τον κόσμο κοντά στην ομάδα, να βρούμε τρόπους να έρθει κοντά, να έρθουν οι παλιοί ποδοσφαιριστές, να αγκαλιάσουν την ΑΕΚ μας καθώς έχει πολλά να μας προσφέρει. Οφείλουμε να την ακολουθήσουμε, οφείλουμε να την στηρίξουμε και οφείλουμε να κάνουμε πράγματα καθώς εμείς ως παλιοί παίκτες έχουμε πάρει πάρα πολλά και από τον ΠΟΛ και από την ΕΠΑ αλλά και από την ΑΕΚ μας.
Να δώσουμε την αγάπη την οποία χρείαζεται η ομάδα.”
Τώρα εδώ και τέσσσερα χρόνια βρίσκεται στην ΑΕΚ μας από την θέση του σκάουτινγκ των ακαδημιών μας. Είναι ένας άνθρωπος ο οποίος λατρεύει τον σύλλογο μας και αυτό φαίνεται με κάθε του πράξη.
Σε ευχαριστούμε για όλα μεγάλε Γιώργο Κωνσταντίνου!
