Ο Παύλος Κουννάς (Αραδίππου, 15 Απριλίου 1956) είναι Κύπριος πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής ο οποίος αγωνιζόταν ως δεξιός εξτρεμ. Ξεκίνησε την καρίερα του στα 15 του χρόνια στην Ομόνοια Αραδίππου στην οποία αγωνίστηκε αρχικά για 5 σεζόν. Οι εμφανίσεις του είχαν ως αποτέλεσμα να κινήσουν το ενδιαφέρον του Πεζοπορικού, ο οποίος και τον απέκτησε το 1978. Αμέσως έγινε βασικός βάζοντας την δική του σφραγίδα στον ιστορικό σύλλογο της Λάρνακας. Ο Παύλος Κουννάς φόρεσε 8 φορές την φανέλα της Εθνικής.
Το Pafossports φιλοξενεί σήμερα μια παλιά δόξα της Ομόνοιας Αραδίππου και του Πεζοπορικού, τον Παύλο Κουννά. Έναν παλιό άσσο των γηπέδων που ξεκίνησε και έκλεισε την καριέρα του στον ιστορικό σύλλογο της Αραδίππου, φορώντας τη φανέλα αυτή για 10 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή. Σε μια μεγάλη συνέντευξη ξεδιπλώνει τις αναμνήσεις του λέγοντας μας παλιές και ενδιαφέρουσες ιστορίες από το παρελθόν, πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, ποιος τον ανακάλυψε στις αλάνες της Αραδίππου, πως βρέθηκε στην Ομόνοια, για την μεταγραφή του στον Πεζοπορικό, πως έζησε την παρουσία του στην ομάδα της Λάρνακας για 10 χρόνια, την εθνική ομάδα, τι θυμάται από αυτή τη μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα. Παράλληλα ο Παύλος Κουννάς μιλά για την σημερινή ΑΕΚ που άλλαξε επίπεδα, έβαλε βάσεις και είναι έτοιμη για το επόμενό άλμα που είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Ο Παύλος Κουννάς είναι πραγματικά μια εμβληματική φυσιογνωμία για το ποδόσφαιρο της Λάρνακας. Γρήγορος, με καλή ντρίπλα, που μπορούσε να σκοράρει αλλά κυρίως να δημιουργήσει φάσεις για τους συμπαίκτες του. Παίκτης που τα έδινε όλα στο γήπεδο με αντάλλαγμα την αγάπη και το χειροκρότημα του κόσμου. Όπως έκαναν όλοι οι παίκτες παλαιότερων εποχών. Πραγματικά μας αρέσει να μιλάμε με παλιούς παίκτες. Όλοι έχουν κάτι να σου πουν, μια ιστορία που θα συναρπάσει η γεγονότα που έγραψαν ιστορία. Ο Παύλος Κουννάς συμμετέχει με την ομάδα παλαίμαχων του Πεζοπορικού, παρακολουθεί από κοντά την πορεία της ΑΕΚ και όπως λέει νιώθει σαν στο σπίτι του όταν είναι στο γήπεδο. Αντί άλλου προλόγου η μπάλα στα πόδια του Παύλου Κουννά.
Συνέντευξή του Κώστα Ιωάννου.
Κύριε Κουννά να ξεκινήσουμε από το σήμερα. Ασχολείσθε ενεργά από το ποδόσφαιρο ;
Δεν έχω ασχοληθεί με κάτι τα τελευταία χρόνια. Προσπαθώ να μάθω τα μυστικά της μπάλας σε μικρά παιδιά.
Πως είναι η κατάσταση στο ποδόσφαιρο της Κύπρου ;
Έχουν γίνει μεγάλα άλματα προόδου και αυτό φαίνεται από την πορεία των ομάδων μας στην Ευρώπη. Αυτό εμένα προσωπικά δεν με αφήνει ικανοποιημένο. Δεν είμαι ευχαριστημένος από την ποιότητα του ποδοσφαίρου και για τον λόγο αυτό δεν μπορώ να παρακολουθήσω αγώνες. Βλέπω πολύ λίγα παιχνίδια.
Η Κύπρος βγάζει πλέον ταλέντα ;
Δεν υπάρχουν δυστυχώς ταλέντα σήμερα. Παλιά σε κάθε ομάδα υπήρχαν 10 ποδοσφαιριστές με μεγάλη προοπτική και τώρα αν υπάρχει ένας πρέπει να είσαι και ευχαριστημένος. Ο λόγος είναι πως πλέον προπόνηση στα νέα παιδιά κάνουν γυμναστές στην μεγάλη τους πλειοψηφία και όχι άνθρωποι που έχουν παίξει ποδόσφαιρο. Δεν γνωρίζουν το αντικείμενο άρα πως θα διδάξουν με σωστό τρόπο τα νέα παιδιά ; Ένας παλιός παίκτης ξέρει πώς να πασάρει, πως θα σταματήσει την μπάλα, τον τρόπο σκέψης μέσα σε ένα παιχνίδι. Αν δεν έχεις παίξει ποδόσφαιρο, δεν έχεις μπει σε αποδυτήρια και δεν έχεις μυρίσει το γρασίδι είσαι θεωρητικός άρα δεν μπορείς να διδάξεις ποδόσφαιρο. Σήμερα έχουμε καλούς αθλητές και όχι καλούς ποδοσφαιριστές.
Πως βλέπετε την πορεία της ΑΕΚ στο πρωτάθλημα της Α΄ Κατηγορίας ;
Πιστεύω φέτος είναι η χρονιά της. Έχει μια πολύ δυνατή ομάδα με καλούς παίκτες, είναι καλά οργανωμένη σε όλους τους τομείς και πιστεύω πως μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα αν είναι σοβαρή μέχρι τέλους.
Βλέπετε πλέον ο κόσμος να πηγαίνει στο γήπεδο ;
Η τηλεόραση έχει παίξει σημαντικό ρόλο στο να μη πηγαίνει ο κόσμος στο γήπεδο. Δίνει την δυνατότητα σε κάποιον να δει το παιχνίδι από το σπίτι η την καφετέρια. Παρόλα αυτά ακόμη υπάρχει σημαντικός αριθμός φιλάθλων που πηγαίνει στο γήπεδο όχι βέβαια όπως συνέβαινε τα πιο παλιά χρόνια. Ο κόσμος στην Κύπρο αγαπά το ποδόσφαιρο.
Κύριε Κουννά επιτρέψετε μου να σας ρωτήσω κάποια πράγματα για τη δική σας πορεία στα γήπεδα. Από πού κατάγεστε ;
Κατάγομαι από την Αραδίππου.
Σε ποια ηλικία μπαίνει στην ζωή σας το ποδόσφαιρο ;
Από τα 10 μου χρόνια έπαιζα μπάλα στην Ομόνοια Αραδίππου μέχρι τα 20.
Που σας εντόπισε η Ομόνοια ;
Εμείς τότε δεν είχαμε κάποιον να μας μάθει μπάλα. Μαθαίναμε από μόνοι μας. Αγαπούσαμε με πάθος το ποδόσφαιρο και παίζαμε πολλές ώρες αυτοσχεδιάζοντας μέσα στο παιχνίδι.
Από τις αλάνες της Αραδίππου ξαφνικά παίκτης στην Ομόνοια. Εσείς ως νέο παιδί πως είδατε αυτή τη νέα πρόκληση ;
Η Ομόνοια ήταν για μένα μια μεγάλη αγάπη και ήθελα πάντα από μικρός κάποια στιγμή να μπορέσω να φορέσω τη φανέλα της. Νιώθω περήφανος που ξεκίνησα την καριέρα μου από την ομάδα του χωριού μου. Αγαπούσαμε αυτό που κάναμε και ήμασταν πρώτα οπαδοί των ομάδων και μετά ποδοσφαιριστές. Παίζαμε για την φανέλα και όχι για τα χρήματα και αυτός ήταν ο λόγος που υπήρχε αυτό το δυνατό δέσιμο μεταξύ φιλάθλων και παικτών. Χάναμε και για δυο μέρες κλεινόμασταν στο σπίτι και δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω από το κλάμα που ρίχναμε. Με δέχθηκαν από την πρώτη στιγμή σαν να ήμουν χρόνια μέλος της ομάδας και αυτό με βοήθησε να δείξω γρήγορα την αξία μου.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας δάσκαλοι ;
Ο Λουκαΐδης ήταν παλιός παίκτης του Πεζοπορικού και ήταν ο άνθρωπος που με προώθησε στην ανδρική ομάδα ωστόσο όλοι οι προπονητές που είχα στην Ομόνοια στα πρώτα χρόνια της καριέρα μου με βοήθησαν να βελτιωθώ ως ποδοσφαιριστής. Πήρα κάτι από όλους. Ήταν όλοι τους παλιοί ποδοσφαιριστές που ήξεραν ποδόσφαιρο και είχαν τον τρόπο πώς να διδάξουν το άθλημα στους παίκτες.
Σε ποια ηλικία μπήκατε στην πρώτη ομάδα ;
15 χρονών ήμουν βασικός
Σε ποια κατηγορία ήταν η Ομόνοια ;
Στην Β΄ Κατηγορία.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι σας συμπαίκτες στην Ομόνοια ;
Βρήκα τους Τότη, Φουλή, Κανίκλη, Χρ. Γιωρκά, Ν. Πέτρου, Καλλή, Π.Προκόπη, Λοίζου, Μαππούρα. Η Ομόνοια εκείνη την εποχή προσπαθούσε να χτίσει μια νέα ομάδα με ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Υπήρχαν τρεις ποδοσφαιριστές μέχρι 30 ετών που αποτελούσαν τους δασκάλους μας εντός και εκτός γηπέδου και οι υπόλοιποι ήμασταν στην αρχή της καριέρας μας. Είχαμε μεγάλη δίψα για ποδόσφαιρο και θέλαμε να αποδείξουμε πως είχαμε θέση στην ομάδα. Κάθε μέρα προσπαθούσαμε να μάθουμε καινούργια πράγματα που θα μας βελτιώσουν ως παίκτες. Θα μας κάνουν καλύτερους. Χρειάστηκε να δουλέψω πάρα πολύ σκληρά με σοβαρότητα, υπομονή και επιμονή για να τα καταφέρω. Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν σου χαρίζεται. Πρέπει να κερδίσεις τα πάντα με την αξία σου.
Καταφέρατε να ξεχωρίσετε νωρίς με τις ικανότητες σας παρά τη σχετική δυσκολία ;
Έδειξα από την αρχή τι μπορώ να κάνω στο γήπεδο και από τα πρώτα παιχνίδια πήρα φανέλα βασικού. Ξεχώρισα γρήγορα με τις ικανότητες μου παρά το γεγονός πως στην ομάδα υπήρχαν πολύ καλοί παίκτες εκείνη την περίοδο.
Σε ποια θέση καθιερωθήκατε ;
Πάντα έπαιζα ως δεξιός εξτρεμ.
Ποια ήταν τα δυνατά σας στοιχεία ως παίκτης;
Ήμουν πάρα πολύ γρήγορός και ήξερα μπάλα. Μπορούσα να σκοράρω με ευκολία αλλά μου άρεσε περισσότερο να δημιουργώ φάσεις για τους συμπαίκτες μου.
Πόσα χρόνια παίξατε στην Ομόνοια Αραδίππου στο ξεκίνημα της καριέρας σας ;
Έπαιξα 5 χρόνια στα οποία ανδρώθηκα ποδοσφαιρικά.
Πείτε μας την ιστορία της μεταγραφής σας στον Πεζοπορικό ;
Αρχικά έγινε πρόταση στην Ομόνοια από το ΑΠΟΕΛ για μένα και για τον συμπαίκτη μου τον Ανδρέα Στεφάνου. Βρεθήκαμε στη Λευκωσία στα γραφεία του προέδρου του ΑΠΟΕΛ του κυρίου Φιλίππου, μας μίλησε για το ενδιαφέρον που υπάρχει και πως ήθελε πάρα πολύ να μας πάρει στην ομάδα. Εγώ είχα προτάσεις και από άλλους συλλόγους ωστόσο στην αρχή με έπεισε να υπογράψω. Μου έδωσε μια επιταγή 7.000 λιρών και όλα έδειχναν πως θα παίξω στο ΑΠΟΕΛ. Στην επιστροφή μου για την Αραδίππου βρήκα στην πόρτα του σπιτιού μου τους ανθρώπους του Πεζοπορικού. Μετά από συζήτηση άλλαξα την αρχική μου απόφαση και επέλεξα την ομάδα της Λάρνακας την οποία υποστήριζα και από μικρός. Πήρα την επιταγή πίσω και έπαιξα μπάλα στο σύλλογο της καρδιά μου το 1978.
Ποιες ήταν οι πρώτες σας εντυπώσεις από τον Πεζοπορικό ;
Υπήρχε ένα φανταστικό κλίμα στην ομάδα. Είχε προηγηθεί μια μεγάλη ανανέωση και από την προηγούμενη γενιά είχαν μείνει μόνο τρεις ποδοσφαιριστές οι Ιάκωβος Φιλίππου, Ανδρέας Ιακώβου και Ανδρέας Κυριακίδης. Οι υπόλοιποι ήμασταν από 18 χρονών μέχρι τα 20, υπήρχαν 18 παίκτες με πολύ χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, μεγάλη ποιότητα και σπουδαίο χαρακτήρα. Χτίσαμε μια δυνατή ομάδα που και έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο καταφέρνοντας να κερδίσει τον σεβασμό όλων για πολλά χρόνια.
Από τις αλάνες της Αραδίππου σε μια μεγάλη ομάδα εκείνης της εποχής. Εσείς ως νέο παιδί πώς αντιμετωπίσατε αυτή τη νέα πρόκληση ; Πόσο γρήγορα καταφέρατε να πάρετε φανέλα βασικού στην ομάδα ;
Καθιερώθηκα στην ομάδα από την πρώτη στιγμή. Είχα εμπιστοσύνη στο εαυτό μου και απέδειξα σε όλους πως αξίζω μια θέση βασικού στην ενδεκάδα. Δεν είχα άγχος αλλά υπήρχε πίεση και μεγαλύτερες απαιτήσεις από όλους καθώς έπρεπε να κερδίζεις σε κάθε παιχνίδι. Πήγα σε μια ομάδα που είχε ψηλούς στόχους είχα όμως τις ικανότητες για να πετύχω. Ήμουν έτοιμος αγωνιστικά και ψυχολογικά για να παίξω σε ένα μεγάλο σύλλογο. Το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή είναι να αγωνιστεί σε υψηλό επίπεδο, να πάρει τίτλους, να παίξει στην Ευρώπη και να καταξιωθεί στην συνείδηση του κόσμου. Παρά το ταλέντο που μου χάρισε ο θεός δούλεψα σκληρά για να μπορέσω να καθιερωθώ στην ομάδα και να δικαιώσω αυτούς που πίστεψαν σε εμένα.
Ποιοι ήταν οι συμπαίκτες σας στον Πεζοπορικό ;
Είχα την τύχη να έχω δίπλα μου σπουδαίους παίκτες όπως ήταν οι Κασπαρής, Φ. Θεοφάνους, Πασχάλης, Κυριακίδης, Α. Ιακώβου, Φιλίππου, Δαμιανού, Ερωτοκρίτου, Μ.Αντωνίου, Γαβριήλ, Λάμπρου, Ραματάν, Βέρνον κ.α.
Τι έχετε να μας πείτε για εκείνη την ομάδα του Πεζοπορικού στην οποία ήσασταν μέλος ;
Είχαμε μια ομάδα που για 8 χρόνια είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Έπαιξε ωραία μπάλα και έφτασε πολύ ψηλά. Βγήκαμε στην Ευρώπη 3 φορές και χάσαμε 4 φορές το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες. Υπήρχε ένα δυνατό σύνολο, με ποιότητα, χημεία, ομοιογένεια και με δυνατό δέσιμο ανάμεσα στους παίκτες. Ήμασταν οικογένεια εντός και εκτός γηπέδου κάτι που έβγαινε και στο γήπεδο. Το μειονέκτημα που είχαμε ήταν η μεγάλη πτώση στην απόδοσή της ομάδας μας από τον Ιανουάριο μέχρι το τέλος Φεβρουάριου και ο λόγος ήταν η κακή κατάσταση των γηπέδων που εκείνη την εποχή όταν υπήρχε κακοκαιρία γίνονταν βάλτοι. Όταν μια ομάδα είναι γρήγορη και τεχνική δεν μπορεί να αποδώσει αυτά που μπορεί σε κακούς αγωνιστικούς χώρους.
Γνωρίσατε αρκετούς προπονητές στην καριέρα σας ; Υπήρχε κάποιος που σας κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον ;
Ο πρώτος μου προπονητής στον Πεζοπορικό ήταν ο Ταλιάνος. Ένας άνθρωπος που τον σεβόσουν μόλις τον έβλεπες και ήθελες να παίξεις για εκείνον. Μας ανέβαζε την ψυχολογία και αποτελούσε τον πατέρα μας στην ουσία. Αυτός που μας δίδαξε ταχτική ήταν ο Ανδρέας Λαζαρίδης που είχε την ικανότητα να βγάζει στο γήπεδο τον καλύτερο εαυτό των παικτών του και είχε βάλει τα πράγματα σε μια σειρά. Στην συνέχεια ήρθε ο Τσέχος Ντόκτορ Κατσιάνι που είχε εργαστεί ως προπονητής της Εθνικής Τσεχοσλοβακίας. Ήταν ο άνθρωπος που μας δίδαξε το πραγματικό ποδόσφαιρο και άλλαξε το επίπεδο της ομάδας. Ήμασταν τυχεροί που γνωρίσαμε αυτόν τον άνθρωπο γιατί μας έμαθε πράγματα που δεν ξέραμε πριν και μας βοήθησε να ανεβάσουμε το επίπεδο μας σαν ποδοσφαιριστές.
Πόσα χρόνια φορέσατε τη φανέλα του Πεζοπορικού ;
Έπαιξα 10 φανταστικά χρόνια μπάλα στην ομάδα της καρδιάς μου.
Ποια είναι η μεγαλύτερη στιγμή της καριέρα σας ;Έκανα πολύ καλά παιχνίδια σε κάθε σεζόν και κατάφερα να βάλω την δική μου σφραγίδα με τη φανέλα του Πεζοπορικού σε πολλούς αγώνες. Το 1977-78 κερδίσαμε στο Παραλίμνι με 3-1 την ΕΝΠ και βγήκαμε στην Ευρώπη στην πρώτη μου χρονιά στην ομάδα. Μεγάλα ματς έγιναν με το ΑΠΟΕΛ, την Ομόνοια, την Ανόρθωση και γενικά με όλες τις ομάδες της Κύπρου. Ήταν μια περίοδος που υπήρχαν στο κυπριακό πρωτάθλημα εξαιρετικοί παίκτες με ποιότητα και ήταν κάτι που βοηθούσε να διεξάγονται αμφίρροπες αναμετρήσεις.
Ποια ήταν η σχέση σας με τον κόσμο του Πεζοπορικού ;
Ο κόσμος ήταν πάντα δίπλα στην ομάδα και βοηθούσε με κάθε τρόπο τους παίκτες. Παρά την απογοήτευσή που υπήρχε γιατί δεν μπορέσαμε να τους χαρίσουμε κάποιο τίτλο, υπήρξε εκτίμηση της μεγάλης προσπάθειας που κάναμε για να οδηγήσουμε τον Πεζοπορικό σε επιτυχίες. Δεν ήμασταν μια φωτοβολίδα αλλά μια ομάδα που για πολλά χρόνια αγωνίστηκε σε ψηλό επίπεδο κάτι που δεν μπορείς εύκολα να πετύχεις αν δεν έχεις καλούς παίκτες και δεν εργαστείς σκληρά για αυτό. Ο Πεζοπορικός της περιόδου 78-83 άξιζε και μπορούσε να πάρει κάποιον τίτλο αλλά οι συγκυρίες δεν μας το επέτρεψαν.
Υπήρχε κάποιος αντίπαλος που σας δυσκόλευε περισσότερο ;
Την εποχή που έπαιζα εγώ όλα τα αριστερά μπακ των ομάδων ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους παίκτες της Κύπρου. Υπήρχε ο Κώστας Μιαμιλιώτης, ο Κέζος, ο Γιαλλούρης, ο Τσίκκος ποδοσφαιριστές με ποιότητα που ανεβοκατέβαιναν από την άμυνα στην επίθεση και έπαιζαν με μεγάλη δύναμη και ένταση στο παιχνίδι τους. Για να τους ξεφύγεις έπρεπε να έχεις ταχύτητα.
Τι ακολούθησε στην καριέρα σας στην συνέχεια ;
Το 1985 επέστρεψα στην Αραδίππου και την Ομόνοια στην οποία έπαιξα μπάλα για 5 χρόνια μέχρι το 1990. Σταμάτησα στα 29 μου ικανοποιημένος από αυτά που πέτυχα στα γήπεδα αν και μου έχει μείνει μια πικρή γεύση που δεν μπόρεσα να πανηγυρίσω κάποιον τίτλο.
Τι θυμάστε από την παρουσία σας στην Εθνική Κύπρου ;
Στην Εθνική είχα 8 συμμετοχές και ήμουν περήφανος που κατάφερα να αγωνιστώ με την φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος. Είναι κάτι που ονειρεύεται κάθε ποδοσφαιριστής στο ξεκίνημα της καριέρας του αλλά λίγοι είναι αυτοί που το πετυχαίνουν, αποτελεί μια επιβράβευση των προσπαθειών σου, νιώθεις ρίγος όταν ακούς τον εθνικό ύμνο. Τα παιχνίδι που θα θυμάμαι για πάντα με την Εθνική ήταν απέναντι στην Ολλανδία στο οποίο χάσαμε 1-0 στο Μακάριο, αλλά είχαμε κάνει μια πολύ καλή εμφάνιση και σταθήκαμε εξαιρετικά απέναντι σε μια μεγάλη δύναμη του ποδοσφαίρου που τότε είχε στις τάξεις τις σπουδαία ονόματα της εποχής. Τους κοιτάξαμε στα μάτια όπως έγινε και με την Ιταλία. Στη Κύπρο ήρθαμε 1-1 και χάσαμε εκτός έδρας με 3-1 κάνοντας εξαιρετικές εμφανίσεις.
Τι σας έμεινε από αυτή την μεγάλη διαδρομή στα γήπεδα ;
Μου έμεινε η μεγάλη αγάπη του κόσμου σε όλη την Κύπρο, η εκτίμηση, ο σεβασμός και οι πολλές δυνατές φιλίες με συμπαίκτες και αντιπάλους. Εμείς δεν βγάλαμε χρήματα από το ποδόσφαιρο, αγαπούσαμε το παιχνίδι και παίζαμε για τη φανέλα. Τα δίναμε όλα σε κάθε ματς για τη νίκη. Φεύγαμε από τον αγωνιστικό χώρο ήσυχοι με τον εαυτό μας ότι κάναμε το καθήκον μας στο γήπεδο. Αυτό ο κόσμος το εκτίμησε και είναι ο βασικός λόγος που δείχνει μεγάλο σεβασμός προς τους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές οι οποίοι πολλοί από αυτούς αγωνίστηκαν σε εξαιρετικά δύσκολές συνθήκες. Έπαιξα ποδόσφαιρο 20 χρόνια και είμαι περήφανος για αυτά που πέτυχα στην καριέρα μου.
Έχετε επαφή με τους παλιούς σας συμπαίκτες ;
Έχω εξαιρετική σχέση με όλους τους παλιούς μου συμπαίκτες. Υπάρχουν επαφές 4-5 φορές τον χρόνο και προσπαθούμε να τα λέμε όσο πιο συχνά γίνεται. Έχουμε περάσει πάρα πολλά στα γήπεδα μαζί και υπάρχει δυνατό δέσιμο ανάμεσα μας.
Πολύ ενδιαφέροντα αυτά που μας είπατε κύριε Κουννά. Θα θέλαμε μέσω του Pafossports να στείλετε το δικό σας μήνυμα στους φιλάθλους της Κύπρου ;
Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο όλης της Κύπρου για την διαχρονική αγάπη και εκτίμηση που δείχνει προς το πρόσωπο μου και θέλω να καλέσω τους φιλάθλους όλων των ομάδων να δουν το ποδόσφαιρο ως μια διέξοδο από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Πρέπει να μην υπάρχει φανατισμός και αντιπαλότητα ανάμεσα μας αλλά να δούμε το παιχνίδι ως διασκέδαση. Και εμείς όταν παίζαμε μπάλα είχαμε πάθος για την νίκη αλλά όταν τελείωναν τα παιχνίδια ήμασταν φίλοι με τους αντιπάλους μας. Υπήρχε σεβασμός και για αυτό έχουν δημιουργηθεί δυνατές φιλίες ανάμεσα στους παλιούς παίκτες που έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Πρέπει να δούμε το ποδόσφαιρο με άλλο μάτι.
Πηγή: Pafossports
