Ο Κλήμης Αλεξάνδρου μίλησε αποκλειστικά στην ιστοσελίδα μας και μας έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη.
Δεν θα μπορούσαμε να μην τον ρωτήσουμε για τα Boys On Tour, πως ακριβώς ξεκίνησε αυτό και πως συνεχίστηκε σαν ιδέα.
Ο ίδιος θέλησε να μιλήσει και για τους οργανωμένους της αγαπημένης μας ομάδας.
Δείτε πιο κάτω όλα όσα είπε:
«Νομίζω ήταν τη χρονιά που δημιουργήθηκε η κάρτα φιλάθλου και ξέραμε ότι οι οργανωμένοι δε θα πήγαιναν στο γήπεδο και έτυχε. Από στόμα σε στόμα μια παρέα 3-4-5 άτομα, είπαμε ότι θα πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος από τη στιγμή που οι οργανωμένοι θα απείχαν, να δίνουμε ώθηση στην ομάδα. Οι οργανωμένοι έδιναν μια άλλη ώθηση, κάτι που έλειψε στην ομάδα και είναι δύσκολο να αντικατασταθεί. Ο μόνος τρόπος το γήπεδο να γίνει όπως παλιά είναι μόνο όταν επιστρέψουν οι οργανωμένοι γιατί όλοι ξέρουμε τι δουλειά κάνουν και τι προσφέρουν στην ομάδα.
Επί της ευκαιρίας, θα ήταν καλό να βάλουν όλοι νερό στο κρασί τους είτε ονομάζονται οργανωμένοι είτε ονομάζονται διοίκηση, και να έρθουν κοντά στην ομάδα για το καλό της ομάδας και μόνο. Ούτε για το καλό του Κλήμη, ούτε για το καλό του Καραπατάκη, ούτε για το καλό του Τρισκόφσκι, ούτε κανενός. Ξέρουμε ότι διοικήσεις, παίκτες, προπονητές, πάντα σε κάποια στιγμή φεύγουν, όμως οι οπαδοί είτε πρώτοι είμαστε είτε τελευταίοι θα είναι εκεί. Με αυτή την ομάδα γεννηθήκαμε και με αυτή θα πεθάνουμε. Δεν μπορείς να αλλάξεις ομάδα. Όπως είχε πει και ο Μπιέλσα, το μόνο αναντικατάστατο πράγμα στο ποδόσφαιρο είναι οι οπαδοί, και είναι αλήθεια.
Ξεκινήσαμε πήγαμε στο πρώτο παιχνίδι με τη Στούρμ Γκρατς. Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και συνοδεύτηκε με ένα καλό αποτέλεσμα. Εκεί που είμασταν 10-15 άτομα γίναμε 20, γίναμε 25, το επόμενο γίναμε 30 μετά 50. Ο κόσμος ερχόταν μαζί μας και δημιουργήθηκε αυτή παρέα. Η παρέα αυτή δεν είναι ούτε οργανωμένοι ούτε τίποτε. Είναι μια παρέα που αγαπά παθολογικά την ομάδα. Έχει μέσα από 18 χρονών άτομα μέχρι επιχειρηματίες, μεροκαματιάρηδες, οικογενειάρχες.
Θέλουμε να είμαστε δίπλα στην ομάδα και να δίνουμε παλμό όσο γίνεται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, πράγμα που είναι δύσκολο πολλές φορές λόγω ίσως και της νοοτροπίας του Σκαλιώτη, του Κυπραίου, δεν ξέρω. Όμως είναι κάτι που μας γεμίζει και πιστεύω βοηθά έστω και 1% την ομάδα και ο λόγος που πάμε στο γήπεδο είναι για να βοηθούμε την ομάδα.
Για να προλάβω την ερώτηση του γιατί αποφασίσαμε να απέχουμε, η απάντηση είναι ότι απο τη στιγμή που είμαστε παθολογικά άρρωστοι με την ομάδα δε σημαίνει ότι μπορούμε να παραβλέπουμε μερικά πράγματα που συμβαίνουν. Σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια όταν υπάρχουν προβλήματα δεν μπορείς να τα αφήνεις. Πρέπει σε κάποια φάση να επέμβεις και να τα διορθώσεις με τον τρόπο σου, αν μπορείς να τα διορθώσεις. Εμείς είμαστε εδώ, ακόμα και τώρα δίπλα στην ομάδα.
Αν θυμάστε πέρσι με τον Ιραόλα είχαμε 8-9 συνεχόμενα αποτυχημένα αποτελέσματα και πηγαίναμε στο γήπεδο χωρίς να κατηγορούμε κανέναν, ούτε παίκτες, ούτε διοίκηση ούτε προπονητές. Δεν πήγαμε εναντίον σε κανέναν, και αυτό είναι μέσα στους άγραφους κανόνες της παρέας . Αλλά επειδή η κατάσταση ειδικά φέτος ήταν κάτι που δεν ξαναείδαμε, και αυτό που μας πλήγωσε παραπάνω δεν ήταν τόσο η αγωνιστική συμπεριφορά της ομάδας μέσα στο γήπεδο. Ίσα ίσα αυτό προσπαθούσαμε να το δικαιολογήσουμε παρά την απογοήτευση μας. Αυτό που έχει ενοχλήσει ήταν η συμπεριφορά κάποιων μετά από άσχημα αποτελέσματα. Τη στιγμή που ο κόσμος της ΑΕΚ περνούσε μια στεναχώρια μετά απο ένα άσχημο αποτέλεσμα, είδαμε αυτούς που έφερναν τα άσχημα αποτελέσματα, να συμπεριφέρονται και μέσα στο γήπεδο, αλλά και έξω από το γήπεδο με τρόπο λες και δεν συμβαίνει τίποτε. Εκεί πρέπει να αντιδράσεις. Το πώς; Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Να πας έξω από το γήπεδο μετά τον αγώνα, να αρχίσεις να βρίζεις, να πάμε στη προπόνηση να διαμαρτυρηθούμε.
Εμείς δε κάναμε τίποτα από αυτά. Άρα αποφασίσαμε όλοι μαζί μέχρι να δούμε ότι κάτι άλλαξε, να δούμε μια αντίδραση από τους παίκτες τουλάχιστον ότι έφτιαξαν κάπως τα πράματα να απέχουμε για λίγο. Δεν είπαμε ότι δε θα ξαναπάμε, αυτό δε μπορεί να γίνει. Δε θα μπορέσουμε να ζήσουμε χωρίς γήπεδο. Έτυχε και αυτό με την πανδημία, που δε θα πηγαίναμε έτσι και αλλιώς αλλά και χωρίς αυτό δεν θα πηγαίναμε πάλι. Με την Ανόρθωση προχθές χάσαμε όπως χάσαμε. Με αυτό το πράγμα που είδαμε πάλι δε θα πηγαίναμε. Δεν βρίσκουμε κάτι να μας ελκύει, δε βλέπουμε ποδόσφαιρο. Νιώθουμε ότι με αυτά που βλέπουμε δεν υπάρχει κάτι που να μας ελκύει, που να μας κάνει να βγάζουμε αυτό το πάθος που βγάζαμε. Βλέπουμε μια αδιαφορία».
